NIEMOJEWSKI Andrzej

NIEMOJEWSKI Andrzej (1864 - 1921); ps. Lambro, Rokita, pisarz, publicysta. Urodził się 24 stycznia 1864 r. we wsi Rokitnica na ziemi płockiej, w rodzinie ziemiańskiej Feliksa i Józefy z Noskowskich. Uczył się początkowo w domu, a następnie w Brodnicy, Krakowie i Nowym Sączu, gdzie w 1885 r. zdał maturę. Podczas pobytu w szkole zaprzyjaźnił się z Franciszkiem Nowickim, z którym wydał później debiutancki tomik wierszy. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Dorpacie (1885 – 1888). Od 1889 r. mieszkał w Warszawie, a potem (1890 – 1891) w Krakowie, gdzie związał się z ruchem socjalistycznym. Swoje wiersze, nowele, opowiadania drukował w „Przeglądzie Literackim”, „Tygodniku Ilustrowanym” i „Wędrowcu”. W 1892 r. osiedlił się w Sosnowcu, gdzie objął stanowisko sekretarza w Sosnowieckim Towarzystwie Kopalń i Zakładów Hutniczych. Tutaj powstał cykl utworów poetyckich Niemojewskiego zatytułowany Polonia irredenta składający się z 5 części: Podziemie, Łuny, Ziemia obiecana, W ciszy wiejskiej i Stolica - ptaki burzy. Przedstawił w nich przejmujący obraz życia i pracy robotników Zagłębia Dąbrowskiego. W okresie sosnowieckim ukazały się także: Poezje seria druga, cykl obrazków Listopad, obrazek sceniczny Bajka i dramat z życia rodziny chłopskiej Familia. Niemojewski patronował budowie gmachu teatru, a na inaugurację jego działalności (6 II 1897) napisał Prolog, w którym na tle znanych symboli i postaci literackich przedstawił swój stosunek do ludowych wartości w sztuce. W połowie 1897 r. opuścił Sosnowiec i osiadł w Warszawie, gdzie kontynuował działalność literacką. Współpracował z Polską Partią Socjalistyczną, brał udział w pracy agitacyjnej na rzecz rewolucji 1905-07 r.. W latach fali rewolucyjnej przyjeżdżał do Sosnowca aby wygłaszać odczyty. Po 1905 r. poświęcił się krzewieniu wolnomyślicielstwa i religioznawstwa. W Polsce niepodległej reprezentował kierunek zbliżony do endecji. Zmarł nagle w Warszawie, 3 listopada 1921 r.